Kimse beni sevmedi eşim bile

O gün bana kimsenin yapmadığı bir iyilik yaptı: beni dinledi. O günden sonra hayatım değişmedi belki anında. Eve döndüm gene, eşimin ilgisizliğiyle, ailemin duyarsızlığıyla karşılaştım. Ama bir fark vardı: Artık ben kendimi görmeye başlamıştım. O tabiatta geride bıraktığımız bir saat, bana kim olduğumu, ne kadar yorulduğumu, gerçekten ne kadar kuvvetli olduğumu hatırlatmıştı. Artık her gün kendime ufak bir vakit ayırmaya başladım. Geceleri herkesten sonra uyanık kalıp günlüğüme yazdım. Aynada kendime bakıp “sen değerlisin” dedim. Belki ufak adımlardı ama bana aitlerdi.

O şahısyle dost kaldık. Ama hayatımda yeni bir bağ kurmaktan ziyade, onunla kurduğum şey gerçekten kendimle gene kurduğum bağdı. Aylar sonra bir gün, eşim gene beni yok sayarken, ben ona bundan sonra sessiz kalmadım. Ağlamadan, bağırmadan ama kendimden emin şekilde konuştum: “Ben senelerdır seni memnun etmek amacıyla çabaladım. Ama fark ettim ki, ben bunu yapar iken kendimi yok ettim. Artık yok olmak istemiyorum. Hayatta her bireyin sevgiye, saygıya, ilgiye hakkı var. Ben de buna layığım.” O şaşırdı. Çünkü beni hiç bu tür görmemişti. Alıştığı şey itaat eden, sessiz kalan, hep veren bir bayandı. Ama şimdi karşısında dimdik duran bir bayan vardı.