Beyim hayattayken kimse bana laf söyleyemezdi

Yeni Bir Hayat Başlıyordu
İlk günler çok zordu. Kalbim kırık, gözlerim yaşlıydı. Her sabah uyanınca evimi aradım, her akşam o yalnız odamı özledim. Ama sonra burada yaşayan diğer kadınları tanıdım: Fatma teyze, kocasını depremde kaybetmişti; Ayşe Hanım, çocukları yurt dışına göçmüş, tek başına kalmıştı; Zeynep nine, kendini bildi bileli yalnızdı zaten…
İçimizde yaralar vardı ama birlikte sarmaya başladık. Her sabah çiçekleri suladık, akşamları örgü ördük, türküler söyledik, gençliğimizi hatırlayıp kahkahalara boğulduk.

Buradaki gönüllüler bizimle ilgileniyordu. Her hafta bir genç gelir, bizden bir şeyler öğrenirdi. Kimi yemek yapmayı sorardı, kimi eski zaman masallarını…

Bir gün köyde bir etkinlik düzenlediler: “Hayat Dersleri Günü.” Hepimiz birer cümleyle hayattan ne öğrendiğimizi söyledik. Sıra bana geldiğinde şu sözler döküldü dudaklarımdan:

“İnsan bazen en sevdiklerinden yara alır. Ama unutmayın ki hayat sizi bir kapıdan çıkarırsa, başka bir kapıdan umutla içeri alır. Önemli olan, o yeni kapının tokmağını çalmaya cesaret etmektir.”

Salonda alkışlar yükseldi. O an anladım: Yalnız değilim. Acılarım değerli. Hikâyem birilerinin ilhamı olabilir.