Beyim hayattayken kimse bana laf söyleyemezdi

Oğlum arabanın kapısını açtı, kolumdan tuttu, “İn ana” dedi. Uyku mahmuru gözlerimle etrafa bakındım. Sabahın ilk ışıkları yeni yeni belirmişti. Her yer ıssız, sessizdi. Ne bir ev, ne bir insan… Yalnızca rüzgârın yapraklara fısıldayan sesi.

“Burası neresi oğlum?” dedim, içime çöken endişeyi belli etmemeye çalışarak.

“Burası senin yeni evin ana,” dedi ve arabadan valizimi indirdi. “Ben seni buraya emanet edeceğim. Merak etme, burası iyi bir yer.”