İki çocuğumla kaldım ailem

Umut Işığı
O an, ev sahibine olan şüphelerim tamamiyle kayboldu. O, aslında yardım etmek isteyen biriydi. “Bunu yapar mısınız?” dedim şaşkınlıkla. Gülümseyerek, “Elbette, bu dünyada iyi insanlar hala var,” dedi.

Ertesi sabah ev sahibi beni ve çocuklarımı alıp avukat arkadaşına götürdü. Dosyaları araştıran avukat, “Burada aslında garip şeyler var,” dedi. “Bu davanın detaylarını yine gözden geçireceğim ve en kısa vakitde sizinle iletişime geçeceğim.”

Yeni Bir Mücadele
O günden sonra hayatımızın temposu değişti. Ev sahibinin ve avukatın yardımıyla, kocamın suçsuzluğunu kanıtlamak amacıyla ismim ismim ilerlemeye başladık. Ev sahibi, bizi yalnız bırakmıyordu. Çocuklarımla ilgileniyor, ihtiyaçlarımızı karşılıyordu.

Bir gün, çocukları okula bırakıp eve döndüğümde kapıda bir not buldum. “Adliyeye gitmemiz lüzumiyor, mühim bir ilerleme var.” Hemen hazırlanıp avukatla ve ev sahibiyle buluştuk. Mahkeme dosyasında oluşturulan yeni incelemeler, kocamın suçsuz olduğuna dair kuvvetli ispatlar meydana çıkarmıştı. Bu haber, içimde bir umut ışığı yaktı.

Büyük Gün
Aylar vakitn mücadele sonucunda mahkeme günü geldi. O gün ev sahibi de yanımızdaydı. Kocamın suçsuzluğu kanıtlandı ve mahkeme, onu serbest bırakmaya karar verdi. Bu haberi duyduğumda gözyaşlarımı tutamismim. Çocuklarım babalarına kavuşacaktı.

Yeni Bir Başlangıç
Kocam serbest bırakıldıktan sonra, ev sahibine duyduğum minnettarlık tanım edilemezdi. Ona teşekkür etmek istedim ama o yalnızca, “Bunu yapmam insanlık görevim,” dedi.

Hayat, birtakım durumlarda zorlu sınavlar verir ama doğru insanların yanınızda olması her şeyi değiştirir. Bu vakitçte öğrendim ki, iyilik katiyen küçümsenmemesi lüzumen bir güçtür. Ev sahibimiz, bizim amacıyla yalnızca bir yardım eli değil, aynı vakitte yaşama dair inancımızı yine kazanmamıza vesile olan bir arkadaş olmuştu. Bu hikâye, bize hayatın beklenmedik anlarda güzel sürprizler sunabileceğini bir kez daha hatırlattı.

Üsteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz.