İki çocuğumla kaldım ailem

Kapı çaldığında saat son derece geç olmuştu. Çocuklarım oldukça uyumuş, ben de onlarla eş güdümlü odada uzanıyordum. Kalbim süratlice atmaya başladı. Bu saatte kim olabilirdi ki? Ayağa kalktım, kapıya doğru ilerledim. Pencereden bakarak gelenin kim olduğunu anlamaya çalıştım. Ev sahibinin silueti görünüyordu.

Derin bir soluk alıp kapıyı açtım. “Hayırdır?” dedim, sesimdeki hafif tedirginliği gizleyemeyerek. Ev sahibi utangaç bir ifadeyle baktı. Elinde bir dosya vardı. “Rahatsız ettiğim amacıyla kusura bakma,” dedi. “Ama konuşmamız lüzumen mühim bir şey var.”

Beklenmedik Bir Haber
Ev sahibinin elindeki dosyaya baktım. “Nedir bu?” diye sordum. “Seni daha çok üzmek istemem ama galiba bu hususta harekete geçmemiz lüzumiyor,” dedi ve dosyayı bana uzattı. Dosyanın içersinde birtakım belgeler ve kocamla alakalı bir mahkeme kararı vardı. Gözlerim büyüdü. “Bu nasıl olası olabilir? Kocam masum,” dedim gözlerim dolarak.

Ev sahibi, “Biliyorum, bu yüzden size yardım etmek istiyorum,” dedi. “Benim bir avukat arkadaşım var. Bu dosyaları ona gösterebiliriz. Belki bir yol bulabiliriz.”