15 yaşımda evlendirdiler beni,

O gün kocam eve gelmemişti. Saat ilerledikçe içimdeki huzursuzluk büyüdü. Sonra içeriden kayınpederimin sesi geldi:

“Gel kızım, bir şey konuşacağız.”

Ayaklarım geri geri gitti ama mecbur kaldım. Kapıyı açtım, o köhne odanın içine girdim. Loş ışık, yanan soba ve odanın köşesinde bir masa. Kayınpederim oturmuş, gözlerini benden ayırmadan bakıyordu.

“Kocan birkaç saat gelmeyecek. Gel, otur,” dedi.

İçimdeki korkuyu bastırarak oturdum. Niyetinin ne olduğunu bilmiyordum. Ama cümlelerine başladığında, hayatımın en büyük şaşkınlığını yaşadım.
“Ben bu evi bırakıyorum.”

“Ne demek istiyorsunuz?” dedim şaşkınlıkla.

“Bu evde artık senden başka aklı başında biri kalmadı. Eşim gittikten sonra, senin gözlerinin içine ilk kez başka türlü baktım. Hep hizmet ettin, sabrettin, hiç isyan etmedin. Oğlum bile senin kadar sorumluluk almadı. O yüzden karar verdim: bu evi sana bırakıyorum.”