Sevilay Yılman oğlunun koronavirüsü nasıl atlattığını yazdı

İşte Yılman'ın yazısının ilgili kısmı:

Ve virüs ailemize giriş yaptı!

Biliyorsunuz oğlum Fransa’da.

Corona virüsün Çin’den sonra görüldüğü ilk ülkelerden, hatta şehirlerden Bordeaux’da yaşıyor.

Daha önce virüsten korunma çabalarını bir yazımda aktarmıştım sizlere…

Ancak maalesef gösterdiği çaba da başarılı olamamış ve sonunda birkaç arkadaşı ile birlikte enfekte olmuş.

Geçmiş zaman kullanıyorum çünkü bana da endişe etmeyeyim, korkmayayım diye ancak 8. gününde söyledi.

Onda da mecbur kaldı.

Çünkü ne zaman görüntülü ya da sesli konuşmak istesem reddediyor ve yazışmayı tercih ediyordu.

En sonunda bu haline daha da evham yaptığımı görünce görüntülü aramamı eli mahkum kabul etti ve tabii beni gerçekle yüzleştirdi.

Çok korktum… Çok üzüldüm ama o, o kadar aklı başında ve sakin olabilmeyi başaran bir çocuk ki…

Enfekte olup iyileşmiş olmasının aşılanma ile aynı şeye denk geldiği konusunda ikna etti beni ve bir şekilde rahatlattı…

Çok şükür… Dün 15. günüydü ve neredeyse tamamen iyileşmiş durumda.

Sadece kız arkadaşı konusunda endişeli. Çünkü onun astımı var. Hemen hemen aynı günlerde virüsle tanışmalarına rağmen arkadaşının öksürmesi ve iniş çıkışlı ateşi devam ediyor.

Bu da virüsün, genç de olsa kronik hastalıkları olanlara daha fazla etki ettiğini kesin ispat eden bir durum.

Bu arada Fransa’da sağlık sistemi neredeyse kilitlenmiş durumda.

Çünkü ikisi de ve diğer arkadaşları da corona virüs ile ilgili semptomlar taşımalarına rağmen gittikleri hastane tarafından hiçbir test filan yapılmadan; “Siz gençsiniz… Sizin yaşınızda olumsuz etki eden bir virüs değil. Evde kendinizi karantina edip iyileşmeye çalışın!” deyip eve gönderilmişler.

Adeline’in yani kız arkadaşının öksürüğü ve ateşi devam ettiği için bir daha gitmişler ancak aynı cevabı almışlar.

Fransa’da hastanede kontrol altına alınmak için önce yaşa bakılıyor ve sonra da virüsle ilgili tüm semptomları taşıyıp taşımadığınıza…

Ateş, kuru öksürük en önemlileri ama tabii yaş 60’ın üzerindeyse test yapılıyor.

Hiçbir ilaç önerisinde filan da bulunulmuyor.

Sadece; “Ateş olursa paracetemol içerikli bir ilaç alabilirsiniz” deniliyor.

Bu arada sokağa çıkma yasağı var Fransa’da.

Ve çok katılar.

1 ekmek dahi almak için sokağa çıkıyorsanız devletin dağıttığı dilekçeye ne için çıktığınızı ve açık kimliğinizi yazmak zorundasınız.

Aksi halde 38 Euro ceza ödemek zorundasınız.

Yeri geldi yurt dışında okuyan öğrencilerin ülkeye getirilmesinin de hiç doğru bir hamle olmadığını söyleyeyim.

Son gelenler Samsun ve Sakarya’daki yurtlarda karantina altına alınmış olabilirler ama ilk gelenlerle ilgili hiçbir tedbir alınmadığını hatırlatayım.

Ben de oğluma çok büyük bir özlem duyuyorum.

Ona virüsün bulaşmasından evvel Fransa’da okullar tatil edildiğinde de gelebilirdi oğlum.

Ama o, o kadar bilinçli bir çocuk ki; “Anne şu anda bende bir şey yok ama gençler potansiyel taşıyıcı! Gelip sana, size etrafa bulaştırabilirim!” deyip gelmeyi kendisi reddetti.

Neyse…

Oğlumun şu anda kendi ile ya da kız arkadaşı ile ilgili bir endişesi yok.

Endişesi biziz.

Yani ailesi ve akrabaları…

Çünkü Türkiye’de bu olayın hâlâ ciddiye alınmadığının çok farkında.

Diyor ki; “Fransızlar da en başında böyle umarsız davrandılar. Devlet okulları kapattı ama Fransızlar bunu tatil sayıp kendilerini sokaklara attılar. Şimdi burunlarını bile çıkarmıyorlar ama tabii iş içten geçti artık! Baştan önlem alsalardı. Evde izolasyon çağrısına uysalardı durum bu kadar kötü olmayacaktı!”

Özetle hemen hemen aynı şeyleri yaşıyoruz Fransa ile.

Bu gidişimiz gidiş değil!

65 yaş üzerine gelen sokağa çıkma yasağı makul ama yeterli mi emin değilim.

Çünkü dün de görüldü ki başta virüsün kol gezdiği İstanbul olmak üzere ahmaklar sürüsü yine umarsızca sokakta!

Bir arkadaşım söylüyor…

Ahbaplarının yurt dışında eğitime ara verildiği için Türkiye’ye getirdiği çocuklar sokaklarda cirit atıyormuş.

Zaten biz ne yaşayacak isek…

Ne ile karşılaşacak isek…

İşte bu yurt dışından gelip de kayıtsızlıkları ile ortalarda dolaşan gençler ile umreden gelenler yüzünden yaşayacağız.

Yazık!